Kiedy myślę o samoocenie przypomina mi się wiersz Jana Brzechwy „Samochwała”, którego uczyłam się w szkole. Autor tego utworu, za pomocą zgrabnych rymów, piętnuje poniekąd samochwalstwo i zniechęca do mówienia o sobie w superlatywach. Wiersz ten idealnie wpisywał się w dominujące wówczas przekonania o tym, że nie można się chwalić, że mamy stać w kącie, aż nas znajdą, że należy być skromnym itp. Z perspektywy tych kilkudziesięciu lat życia, które minęły od czasu, kiedy recytowałam ten wiersz przy tablicy, jak i aktualnej wiedzy, doświadczeń życiowych i zawodowych, patrzę dziś na ten utwór z perspektywy psychologiczno-terapeutycznej.